Beynimi satışa çıkardım.

Bir anda umutsuzluk kurşunu geliyor uzaklardan bir iki gün öncesinden hissediyorum. O kadar alıştım ki artık kendisine yine mi diyorum kendi kendime yine mi? Ardından taramalı tüfekten çıkıyor mutsuzluk kurşunları delik deşik ediyorlar beni. Neden böylesine güçlü saldırdıklarını bilmiyorum, kimin saldırdığını ise bulamıyorum sağımda solumda kimse yok, benimle savaşan kimse yok gibi gözüküyor belki de tüm bunlar hayaldir tıpkı filmlerde gördüğüm gibi belki de çok kötü bir benzetme silahtan çıkan kurşun benzetmesi diyorum. Ama bir anda delik deşik oluyorum canım çok acıyor ama artık ağlamıyorum. Depresyondasın diyorlar eğer varsa öyle bir şey evet öyleyim hatta internetten testini çözdüm şiddetli depresyonun başındaymışım tedaviye ihtiyacım varmış diye cevap verip gülüyorum.. Hayatın her saldırısı bir öncekinden daha kuvvetli oluyor her geçen yıl deşiklerim deliklerimden fazla oluyor. Ama her seferinde bu sefer kesin kalkamayacağım dediğimde yine kalkıyorum oysa ki kalkmak istemiyorum biliyor musunuz? Öylece yerde yatıp gökyüzünü izlemek istiyorum ama bütün o delikler sanki Terminatör filmindeki kötü robot gibi kapanıyor. Ben neyse deyip devam ediyorum, neyse deyip siktir ediyorum. Sonra tıpkı o kötü robot gibi sizleri kıskanıyorum bazen öyle kıskanıyorum ki parmağımın altında bir nükleer bomba olsa hepinize yok edecek kadar kıskanıyorum.